അൽക്ക - പത്തുവർഷങ്ങൾ - ഞാൻ

അൽക്കാ...
നിന്നെയെനിക്ക് മറക്കാനാവില്ല
നിന്റെ തടിച്ചുബലിഷ്ടമായ ശരീരം
ഇപ്പോഴും ഉള്ളം കയ്യിൽ തുടിക്കുന്നപോലെ..
നിന്റെ ഉറച്ച് ദൃഢമായ ശബ്ദം
ഇപ്പോഴും കാതിൽ മുഴങ്ങുന്നപോലെ...

കാലമേറെ കഴിഞ്ഞുപോയി..
അല്ല, പത്തുവർഷങ്ങൾ കഴിഞ്ഞുപോയി..
ഞാൻ വേഗം വൃദ്ധനാകാൻ തുടങ്ങുന്നുവെന്ന്
ഉപേക്ഷിച്ചുപോയ കാമുകിമാർ,
ഉറക്കം,
സ്വസ്ഥത,
സ്വപ്നങ്ങൾ,
വിശ്വാസങ്ങൾ,
ജീവിതം...ഒക്കെ പറയുന്നു..
പത്തുവർഷങ്ങൾകൊണ്ട് ഒരുമനുഷ്യൻ
ഇങ്ങനെയൊക്കെയാവുമെന്ന് ഞാൻ പഠിച്ചിരിക്കുന്നു...
(അടുത്ത പത്തുവർഷങ്ങൾ എന്തായിരിക്കുമെന്ന്
എനിക്കൂഹിക്കാനാവുന്നില്ല
അത്രയ്ക്ക് വേഗത്തിലാണ് എന്റെ കുഞ്ഞുങ്ങൾ വളരുന്നത്)
പക്ഷേ അൽക്കാ
ക്ഷമിക്കണം, അൽക്കാടെൽ..
നിന്നെ എനിക്ക് മറക്കാനാവില്ല
നീയായിരുന്നല്ലോ എന്റെ ആദ്യത്തെ സെൽഫോൺ..
ഒന്നാമത്തെ ഉടമസ്ഥൻ ഭോഗിച്ച് വശംകെടുത്തിയ നിന്നെ,
ആയിരത്തിയഞ്ഞൂറു രൂപയ്ക്ക്
ഔദാര്യമ്പോലെ സ്വീകരിക്കുകയായിരുന്നല്ലോ ഞാൻ..
എന്തൊരാവേശമായിരുന്നു നിന്നെക്കിട്ടിയ നാളെനിക്ക്
രാത്രിമുഴുവൻ നിന്നെ അറിയുകയായിരുന്നു..
അൽക്കാ നീയെന്നോട് പിണങ്ങിയദിവസവും
ഇന്നലെയെന്നപോലെ എനിക്കോർമയുണ്ട്..
ഒരു മൺസൂൺകാലം,
എത്ര നിർബന്ധിച്ചിട്ടും സംസാരിക്കാൻ കൂട്ടാക്കാത്ത നിന്നെ
ഞാൻ കുറേ തല്ലി, നിലത്തേക്ക് വലിച്ചെറിഞ്ഞു..
ധീരുഭായിയുടെ കാരുണ്യം കൊണ്ട്
മൺസൂൺ സമ്മാനമായി അദ്ദേഹം നീട്ടിയ
ഒരു രൂപ ഫോൺ കൊണ്ട്
നിന്റെ നഷ്ടം ഞാനറിഞ്ഞില്ല..
പിന്നീട് എത്രപേർ വന്നു
നിന്നെക്കാൾ സുന്ദരികൾ
നിന്നെക്കാൾ സാമർത്ഥ്യമുള്ളവർ
കുലമഹിമയും തലയെടുപ്പുമുള്ളവർ..
അൽക്കാ, നിന്നെഞാൻ എത്രപെട്ടെന്ന് മറന്നു..
പക്ഷേ എന്തിനെന്നറിയില്ല..
ഇതാ ഇപ്പോൾ രണ്ട് ഹൃദയങ്ങളുള്ള എന്റെ
കുഞ്ഞുയന്ത്രത്തിൽ സംതൃപ്തനായിരിക്കുമ്പോഴും
നിന്നെക്കുറിച്ചോർത്തുപോയി.
വെറുതെ ഇന്റർനെറ്റിൽ തിരഞ്ഞു നോക്കുമ്പോഴതാ
അൽക്ക..
നീ സുന്ദരിയായിരിക്കുന്നു...
ഞാൻ ഒരിളം വൃദ്ധനും..